माओवाद बारे – क. प्रचण्ड

 माओवाद बारे – क. प्रचण्ड

आज अन्तर्राष्ट्रिय सर्वहारावर्गको हातमा एउटा सार्वभौम सिद्धान्तको सिङ्गो अभेद्य एकाइका रुपमा मार्क्सवाद–लेनिनवाद–माओवाद रहेको छ ।

 क. प्रचण्ड  २०७४ माघ ६ गते शनिवार 

मार्क्सवादको तेस्रो र सबैभन्दा उच्चरूपमा विकास भएको माओवाद बारे अध्यक्ष प्रचण्डद्वारा तत्कालीन नेकपा (एकता केन्द्र)को राष्ट्रिय एकता महाधिवेशन २०४९ (१९९१) मा प्रस्तुत भई पारित यो दस्तावेज यतिबेला अति महत्त्वपूर्ण भएकाले “प्रचण्डका छानिएका रचनाहरु भाग २” बाट साभार गरी प्रकाशित गरेका छौँ – सम्पादक ।

वर्गसङ्घर्षको ऐतिहासिक अनुभव र विकासका क्रममा अन्तर्राष्ट्रिय सर्वहारावर्गको क्रान्तिको विज्ञानको रुपमा मार्क्सवादको अनुसन्धान भयो । अनवरत सङ्घर्ष र महान् प्रतिभाको परिचयका साथ कार्ल मार्क्सद्वारा उद्घाटित मार्क्सवाद विज्ञानको दर्शन, राजनीतिक अर्थशास्त्र एवम् वैज्ञानिक समाजवाद गरी तीन प्रमुख अङ्ग रहेको कुरा सर्वविदितै छ ।

स्वयम् एउटा विज्ञान भएकाले मार्क्सवादको निरन्तर विकास हुनु स्वभाविक प्रक्रिया हो । वर्गसङ्घर्षका नयाँ अनुभव र समस्याहरुका सन्दर्भमा लेनिनद्वारा मार्क्सवादलाई त्यसको समग्रतामा विकासको दोस्रो चरण लेनिनवादमा पुर्याउने काम भयो ।

आज यो विज्ञान सङ्घर्षकै क्रममा विकासको तेस्रो, नयाँ र उच्च चरणमा पुगेको छ । यो तेस्रो, नयाँ र उच्च चरण माओत्सेतुङद्वारा विकास गरिएको माओवादको चरण हो । यसरी आज अन्तर्राष्ट्रिय सर्वहारावर्गको हातमा एउटा सार्वभौम सिद्धान्तको सिङ्गो अभेद्य एकाइका रुपमा मार्क्सवाद–लेनिनवाद–माओवाद रहेको छ । माओवादलाई आजको विश्वको मार्क्सवाद–लेनिनवादका रुपमा ग्रहण नगरी कोही पनि सच्चा कम्युनिस्ट बन्न सक्दैन । त्यसैले आजको विश्वको मार्क्सवाद–लेनिनवाद भएकोले नै संसारभरका प्रतिक्रियावादी एवम् संशोधनवादीहरुले माओवाद एवम् माओवादीहरुमाथि भीषण हमला गरिरहेका छन् ।

जसरी मार्क्सवाद–लेनिनवादको स्थापना कम्युनिस्ट क्रान्तिकारीहरुद्वारा सबैखाले प्रतिक्रियावाद, संशोधनवाद र अवसरवादका विरुद्ध सङ्घर्षका क्रममा भएको हो, त्यसरी नै आज माओवाद को स्थापना पनि निर्मम सङ्घर्षकै बिचबाट भइरहेको छ ।

हाम्रो आन्दोलनमा माओका योगदानहरुलाई आजको मार्क्सवाद–लेनिनवादका रुपमा ग्रहण गर्ने स्पिरिट हुँदाहुँदै पनि ती योगदानहरुलाई माओ विचारधारा पदावलीद्वारा अभिव्यक्त गर्ने गरिएको छ । “माओ विचारधारा आजको विश्वको मार्क्सवाद–लेनिनवाद हो” भनेर सर्वहारावर्गको सार्वभौम सिद्धान्तका रुपमा माओवादका योगदानहरुलाई स्वीकार गरेर नै हामीहरु प्रतिक्रियावाद र संशोधनवादसँग लड्दै आएका हौँ । तर, क. माओको मृत्युपश्चात चीनमा पुँजीवादको पुनस्र्थापना भएर अन्तार्राष्ट्रिय कम्युनिस्ट आन्दोलनमा दक्षिणपन्थी संशोधनवाद हावी भएपछि स्थितिमा परिवर्तन आएको छ । आज संशोधनवादी तेङ्ग मण्डलीले माओ विचारधारा शव्दको प्रयोग गरेर नै माओका क्रान्तिकारी शिक्षाहरुको आत्माको हत्या गरिरहेको छ ।

अहिले माओ विचारधारा पदावलीको प्रयोग एकातिर सुधारवादीहरुद्वारा विचारधारा शव्दको वास्तविक तौलअनुसार परिकल्पनाको अर्थमा र अर्कातिर कम्युनिस्ट क्रान्तिकारीहरुद्वारा सार्वभौम सिद्धान्तको अर्थमा हुने गरेको छ । यो अवस्थामा सार्वभौम सिद्धान्तलाई अभिव्यक्त गर्ने तौलसहितको वैज्ञानिक शव्द ‘वाद’ हुँदाहुँदै भ्रमपूर्ण ‘विचारधारा’ शव्दको प्रयोग गरिरहनु दक्षिणपन्थी संशोधनवादका लागि ठाउँ छोड्नबाहेक केही हुँदैन । त्यसकारण कम्युनिस्ट क्रान्तिकारीहरु जसले पहिलेदेखि नै माओ विचारधारालाई आजको मार्क्सवाद–लेनिनवादका रुपमा ग्रहण गर्दै आएका छन्, उनीहरुले सहज र दृढतापूर्वक माओवाद शव्दको प्रयोग गर्नु जरुरी छ ।

चीनमा प्रतिक्रान्ति भएपछि माओका योगदानहरुमाथि भइरहेको दक्षिणपन्थी हमलाका पृष्ठभूमिमा कैयौँ हिजोका क्रान्तिकारीहरु पनि आतङ्कित भएर विचारधारा शव्दको प्रयोग, माओका योगदानहरुको अवमूल्यन गर्ने, त्यसलाई मार्क्सवादको विकासको तेस्रो चरणका रुपमा र सार्वभौम सिद्धान्तका रुपमा स्वीकार नगर्ने अर्थमा गर्ने कोशिस भइरहेको छ । यहीँनेर समस्याको गाँठो परेको छ । यस किसिमका प्रवृतिले अन्ततः सुधारवाद संशोधनवादको दिशातिर नै डोर्याउने छ ।

यो स्थितिले गर्दा कम्युनिस्ट क्रान्तिकारीहरुका लागि झनै माओवादद्वारा मार्क्सवादका तीनवटै क्षेत्रमा गरिएका विकासको व्याख्या र माओवाद शव्दकै प्रयोगको सैद्धान्तिक महत्त्व बढ्न गएको छ । त्यसकारण यहाँ कमरेड माओद्वारा दर्शन, राजनीतिक अर्थशास्त्र एवम् वैज्ञानिक समाजवादका क्षेत्रमा गरिएका महत्त्वपूर्ण योगदानहरु जसले मार्क्सवादलाई नयाँ चरणमा पुर्याएका छन्, सोबारे संक्षिप्त चर्चा गर्न आवश्यक छ ।

(क) दर्शनको क्षेत्र

१) द्वन्द्वात्मक भौतिकवाद को सारतत्त्वका रुपमा एवम् प्रकृति, समाज र मानवीय ज्ञानका सबै क्षेत्रमा द्वन्द्ववादको आधारभूत नियमका रुपमा अन्तरविरोधको नियमको उद्घाटन माओद्वारा भएको छ । अन्तरविरोधको सार्वभौमिकता र प्रधान अन्तरविरोधको निर्क्याैलकाे पद्धति र महत्त्वको विश्लेषणले द्वन्द्ववादको समझदारीको विकासलाई नयाँ उचाइकामा पुर्याएको छ । क्रान्तिको रणनीति र कार्यनीति निर्धारणमा अन्तरविरोधको आधारभूत नियमले खेल्ने महत्त्वपूर्ण भूमिका स्वतः स्पष्ट छ ।

२) ज्ञानको सिद्धान्तको क्षेत्रमा क. माओले वर्गसङ्घर्ष, उत्पादनका निमित्त सङ्घर्ष एवम् वैज्ञानिक प्रयोगलाई ज्ञानको स्रोत बताएर इन्द्रिय ग्राह्यज्ञानबाट बुद्धिसङ्गत ज्ञानमा पुग्ने प्रक्रियाका सम्बन्धमा तथा सिद्धान्त र व्यवहारको आपसी सम्बन्धबारे गर्नुभएको विश्लेषणले मार्क्सवादी दर्शनमा महत्त्वपूर्ण योगदान पुगेको कुरा निर्विवाद छ ।

३) संशोधनवादका विरुद्ध सङ्घर्षका क्रममा द्वन्द्ववादको प्रधान पक्षका रुपमा ‘एक दुईमा विभाजित हुन्छ’ भन्ने सम्बन्धमा गरिएको विशुद्ध व्याख्या र प्रयोगले संशोधनवादसँग लड्नका लागि क्रान्तिकारीहरुका हातमा एउटा धारिलो हतियार प्राप्त भएको छ ।

४) आधार र उपरिसंरचनाको आपसी सम्बन्धबारे अधिभूतवादी र एकलकाँटे दृष्टिकोण अपनाई ‘उत्पादक शक्तिको विकासको सिद्धान्त’ र ‘अर्थवाद’ तिर जाने संशोधनवादीहरुको पुँजीवादी सोचाइहरुमाथि प्रहार गर्दै खासखास अवस्थामा चेतना र संरचनाको निर्णायक भूमिकाको व्याख्याले छद्म पुँजीवादलाई नाङ्गो पार्ने काम गरेको छ ।

५) दर्शनलाई पुस्तकालय र दार्शनिकहरुको अध्ययन कोठाबाट निकालेर आम जनतासम्म पुर्याई एउटा अजेय अक्तिमा परिणत गर्नुपर्ने आवश्यकता र त्यसको विधिबारे क. माओले गर्नुभएको अनुसन्धानले द्वन्द्वात्मक भौतिकवादी दर्शनलाई उन्नतरुपले भौतिक शक्तिमा परिणत गर्ने आधार मिलेको छ ।

(ख) राजनीतिक अर्थशास्त्रको क्षेत्र

१) यो क्षेत्रमा नोकरशाही पुँजीवादको चरित्रको विश्लेषण क. माओको एउटा महत्त्वपूर्ण खोजी हो । सामन्तवादसँग साँठगाँठ गरी जनतालाई लुट्ने एकाधिकार पुँजीवादको प्रतिनिधिका रुपमा उत्पीडित राष्ट्रहरुमा नोकरशाही पुँजीवादको विशेषताको रहस्य उद्घाटन गरेर एकातिर नवऔपनिवेशिक अवस्थाको साम्राज्यवाद को दानवीय चरित्रलाई नङ्ग्याउन तथा अर्कातिर उत्पीडित राष्ट्रहरुमा क्रान्तिको निशाना स्पष्ट गर्न मद्दत पुगेको छ । नोकरशाही पुँजीवादलाई ध्वंस गरी उनीहरुको सम्पत्ति कब्जा गरेर मात्र उत्पीडित राष्ट्रहरुबाट साम्राज्यवादलाई लखेट्न तथा समाजवाद का लागि जग हाल्न सम्भव हुन्छ भन्ने निष्कर्षको ऐतिहासिक महत्त्व स्पष्ट छ ।

२) समाजवादी कालको अर्थनीतिका आधारभूत सिद्धान्त (सोभियत सङ्घका अनुभवहरुको आलोचनात्मक अध्ययनसहित) को मजबुत जग बसाउने काममा क. माओको महत्त्वपूर्ण भूमिका रहेको छ । नोकरशाही आदेशद्वारा होइन, (सही अर्थनीतिको व्यापक प्रचारद्वारा) जनताको पहलकदमीमा बृद्धि गरेर नै समाजवादी अर्थ व्यवस्थालाई मजबुत किसिमले विकास गर्न सकिन्छ भनी “क्रान्तिलाई दह्रोसँग पक्ड, उत्पादन बढाऊ (Grasp revolution and promote production) ” तथा “लाल र निपुण (Red & Expert)” को नाराको क्रान्तिकारी महत्त्व स्पष्ट नै छ ।

३) नयाँ जनवादी क्रान्तिका सन्दर्भमा ‘जमिन जोत्नेको’ आधारमा सामन्तहरुलाई ध्वंस गर्ने, एकाधिकार चरित्रका सम्पूर्ण वैदेशिक एवम् घरेलु आर्थिक निगमहरुलाई कब्जा गर्ने, जनजीवनलाई नियन्त्रण नगर्ने गरी व्यक्तिगत पुँजीलाई सीमित, नियन्त्रित र निर्देशित गर्ने, अर्थनीतिहरुको वैज्ञानिकता स्वयम् जीवनद्वारा प्रमाणित भइसकेका छन् ।

उपयुक्त तथ्यहरुले मार्क्सवादी राजनीतिक अर्थशास्त्रको क्षेत्रमा माओद्वारा गरिएको विकास स्पष्ट हुन्छ ।

(ग) वैज्ञानिक समाजवादको क्षेत्र

१) उत्पीडित राष्ट्रहरुमा नयाँ जनवादी क्रान्तिको समग्र अवधारणाको विकासमा क. माओको ऐतिहासिक योगदान सबैका अगाडि स्पष्ट छ ।

२) साम्राज्यवादी युगको वर्गसङ्घर्षको अनुभवका आधारमा माक्र्सवादी सैन्य विज्ञानको उच्च शिखर जनयुद्धको सिद्धान्त (Theory of the peoples’ war) को विकासले अन्तर्राष्ट्रिय सर्वहारावर्गलाई एउटा शक्तिशाली हतियारले लैस गर्ने काम गरेको छ । यो सिद्धान्तअनुसार शक्तिशाली दुश्मनलाई परास्त गर्ने वैज्ञानिक विधि स्पष्ट भएको छ । “राजनीतिक सत्ता बन्दुकको नालबाट निस्कन्छ” भन्ने माओको केन्द्रीकृत भनाइको महत्त्व पनि स्वयम् स्पष्ट छ ।

३) समाजवादी कालभरी वर्गसङ्घर्ष जारी रहने र त्यससम्बन्धमा सोभियत सङ्घको प्रतिक्रान्तिमाथि ध्यान दिँदै क. माओद्वारा विकास गरिएको सर्वहारावर्गको अधिनायकत्व अन्तर्गत क्रान्तिलाई जारी राख्ने सिद्धान्त समाजवादी अवस्थामा पुँजीवादको पुनस्र्थापना रोक्ने एउटा मजबुत सैद्धान्तिक हतियार भएको छ । सर्वहारावर्गको नेतृत्वमा चलाइएको तेस्रो महान् क्रान्तिका रुपमा चीनको महान् सर्वहारा सांस्कृतिक क्रान्तिको समग्र योजनाको सफल प्रयोग विश्व सर्वहारावर्गका लागि ऐतिहासिक दिशानिर्देश बनेको छ ।

४) “साम्राज्यवाद र सबैखाले प्रतिक्रियावादी वर्ग कागजी बाघ हुन्” तथा “आउँदा ५० देखि १०० वर्ष विश्व अजङ्गका हेरफेरबाट गुज्रनेछ” भन्ने भनाइहरुको असाधारण महत्त्व रहेको छ । यसले विश्व सर्वहारावर्गलाई क्रान्तिको रणनीति निर्धारणमा महान् योगदान पुर्याएको छ । रुसी संशोधनवाद र अमेरिकी साम्राज्यवादका विरुद्धको सङ्घर्षमा माओ आफैले तिनीहरुको प्रयोग गर्नुभएको छ ।

यसरी दर्शन, राजनीतिक अर्थशास्त्र एवम् वैज्ञानिक समाजवादका तीनवटै क्षेत्रको समग्रतामा क. माओले मार्क्सवादी विज्ञानलाई गुणात्मक रुपले त्यसको नयाँ चरणमा विकास गराउनु भएको छ । त्यो अवस्थामा सर्वहारावर्गले आफ्नो मुक्तिको दर्शनलाई मार्क्सवाद–लेनिनवाद–माओवादको एउटा सिङ्गो हतियारको रुपमा प्राप्त गरेको छ ।

नेपाली कम्युनिस्ट आन्दोलनमा माओवाद पदावलीको प्रयोगको विरोधमा माओका योगदानहरुको अवमूल्यन गर्ने कोणबाट पनि तर्कहरु आइरहेका छन्, जसको खण्डन नगरी अगाडि बढ्न सम्भव छैन, मुख्यतः ती निम्न छन्:

१) “युगको सिद्धान्त”

कतिपय मानिसहरु ‘वाद’ हुनका लागि एउटा सिङ्गो युगको प्रतिनिधित्व गरेको हुनुपर्दछ भन्दछन् । उनीहरुका भनाइअनुसार मार्क्सवाद पुँजीवादी युगको उपज हो । लेनिनवाद साम्राज्यवादी युगको उपज हो, तर माओको त कुनै नयाँ युग छैन, त्यसकारण माओवाद हुन सक्तैन आदि ।

यसप्रकारका तर्क गर्नेहरुले न सामान्य विज्ञानको नियम र विकास प्रक्रियालाई बुझ्न सकेका छन् न मार्क्सवादलाई नै विज्ञानका रुपमा ग्रहण गरेका छन् । विज्ञानको विकासलाई युगको विकासको गतिसँग कैद गर्न खोज्नु सर्वथा अवैज्ञानिक र हास्यास्पद कुरा हो । एउटै युगमा विज्ञानले कैयौँ चरणमा विकास गर्न सक्दछ । यदि युगकै कुरा गर्ने हो भने समाज विकासका दृष्टिले साम्राज्यवाद पनि कुनै नयाँ युग नभएर पुँजीवादकै उच्चतम् र मरणासन्न अवस्था मात्र हो । त्यसकारण लेनिनवाद पनि भन्न भएन । यसरी युगको तर्क तेस्र्याउनेहरुको दिवालीयापन स्पष्ट छ ।

२) कतिपय मानिसहरुले माओका खास कुनै मौलिक खोजहरु छैनन् । त्यसकारण माओवाद शव्दको प्रयोग गर्न हुँदैन भन्दछन् । उनीहरुका अनुसार माओले भनेका सबै कुराहरु लेनिनले पहिले नै भनिसक्नुभएको थियो । विचारधारा शव्दको प्रयोगलाई समर्थन गर्नेहरुले नै यस प्रकारको तर्क गर्नुले झन् स्थिति गम्भीर बन्छ ।

यस प्रकारका तर्क गर्नेहरुले माओ विचारधारालाई पनि परित्याग गर्ने र दक्षिणपन्थी अवसरवादतिर जाने दिशा पक्रेको कुरामा शंका छैन । माओका योगदानहरु बारे त माथि नै संक्षिप्त चर्चा भइसकेको छ । तर, यहाँ प्रश्न उठ्छ यदि त्यसरी नै तर्क गर्ने हो भने त लेनिनले पनि नयाँ सन्दर्भमा मार्क्सवादको व्याख्या मात्र गरेका हुन्, किन नभन्ने ? यस किसिमको तर्क गर्नेहरुले फेरि किन माओ विचारधारालाई पथप्रदर्शक सिद्धान्तका रुपमा स्वीकार गरेका छन् ? सोझै लाग्दछ – जनतालाई भ्रम दिन मात्र । यदि त्यसो नभए या त माओ विचारधारा शव्दलाई पार्टीले पथप्रदर्शक सिद्धान्तका रुपमा अस्वीकार गर्नुपर्ने हुन्छ या माओका योगदानहरुको अवमूल्यन गर्ने काम बन्द गर्नुपर्दछ ।

३) कतिपय मानिसहरुले हतारिएर माओवाद भन्नुहुँदैन, यति ठूलो विषयमा हामीले बोलेर कसैले सुन्दैन र त्यो शव्द स्थापित पनि हुन सक्दैन, फेरि यसले अनावश्यक विवाद मात्र चर्कन्छ भन्ने जस्ता तर्कहरु पनि गरेको पाइन्छ । यस ढङ्गको तर्क गर्ने कयौँको नियतमा इमान्दारिता भए पनि स्वयम् यी तर्कहरु मार्क्सवादी पद्धति अनुकूल छैनन् ।

यहाँ प्रश्न सही र गलतको हो, हतारिने र नहतारिने होइन । त्यसप्रकारका तर्क अन्ततः अनावश्यक सम्झौतातिर डोर्याउने तथा भ्रमलाई कायम राख्ने काम मात्र गर्ने भएकोले गलत छन् । अन्तमा, संशोधनवादका विरुद्धको सङ्घर्षलाई उच्च स्तरमा संचालन गर्ने नयाँ ढङ्गको लडाकु कम्युनिस्ट पार्टीको विकासको प्रक्रियालाई तेज पार्न, क्रान्तिकारी सङ्घर्ष र जनयुद्धको विकासको कामलाई नयाँ गति प्रदान गर्न भ्रमपूर्ण माओ विचारधारा शव्द होइन, स्पष्ट वैज्ञानिक शव्द माओवादको प्रयोग नितान्त जरुरी छ ।

.................................................................................